Δεν ξεχνώ εκείνη την πληγή,
Ανοιχτή εδώ κι έναν χρόνο,
Δεν ξεχνώ τις νέες φωνές
Που σε ερείπια σιωπούν από τον πόνο.
Δεν ξεχνώ τη λέξη «μαμά»,
Βουβάθηκε σε μια στιγμή μόνο,
Δεν ξεχνώ τον αριθμό 57,
Που ακόμη πνίγεται από τον φθόνο.
57 τριαντάφυλλα φύτρωσαν,
Κόκκινα με 28 αγκάθες,
Κλαιν’ και τ’ αστέρια που δε γλίτωσαν,
Μα μάτωσαν 57 αγάπες…
Κλαίει και η ίδια η Στεναχώρια,
57 φορές χάραξαν το 28,
Κλαίνε και τα ίδια τα Χρόνια,
Φοβούνται το ματωμένο παρελθόν…
Δεν ξεχνώ, λοιπόν, τους θρήνους,
Για όσους θα ζουν αιώνια,
Δεν ξεχνώ τους 57 χτύπους
Που μας άφησαν σ’ εκείνον τον χειμώνα…
.https://gavriil.gr/micro-stories/den_ksexno/
