Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης : Η αφή του Αγίου Φωτός: Ένα διαρκές θαύμα
Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών
Στις μέρες μας, οι σκοτεινές δυνάμεις του Διεθνούς Σιωνισμού διεξάγουν με ιδιαίτερη ένταση έναν ύπουλο πνευματικό πόλεμο,
τον οποίον δεν στρέφουν ευθέως κατά της Ορθόδοξης Πίστης, αλλά κατευθύνουν με ιδιαίτερη μαεστρία τα δηλητηριώδη βέλη του εναντίον της δισχιλιετούς Εκκλησιαστικής παραδόσεως, που διαφυλάσσει την ιερά παρακαταθήκη της βιωματικής σχέσης και εμπειρίας των πιστών ανθρώπων με τον Θεό. Επιδιώκουν δηλαδή –διά της πλαγίας οδού– να πλήξουν τα Ιερά και Πανάγια πρόσωπα της Χριστιανικής θρησκείας, μολύνοντας τις ψυχές των ανθρώπων με τον ιό της αμφιβολίας και της ολιγοπιστίας.
Τις τελευταίες δεκαετίες, ορισμένοι κύκλοι απεργάζονται συστηματικά την αποϊεροποίηση και τον αφελληνισμό των Ελλήνων πολιτών, επιχειρώντας με ιδιαίτερη επιμονή και μεθοδικότητα –υπό το πρόσχημα είτε της επιστημονικής έρευνας, είτε της καλλιτεχνικής δημιουργίας– να κατεδαφίσουν κάθε μακραίωνη εθνική και θρησκευτική παράδοση, προκειμένου να περιέλθει σε λήθη, αφάνεια και λησμονιά το ελληνορθόδοξο εμπειρικό βίωμα.
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΨΕΥΔΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Δύο φορές (τουλάχιστον) τον χρόνο, κυρίως τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, επιστρατεύεται ένας ολόκληρος σατανικός μηχανισμός που επιδιώκει με συστηματικές και μεθοδευμένες εκστρατείες διακωμώδησης και ευτελισμού της Ορθόδοξης Πίστης να χλευάσει την Αειπαρθενία της Υπεραγίας Θεοτόκου και να σπιλώσει την τελετή της αφής του Αγίου Φωτός, το οποίο εξέρχεται θαυματουργικά από τον Πανάγιο Τάφο.
Την κατανυκτική περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδας παρατηρούνται έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ των θεοσεβούμενων ανθρώπων και των δήθεν «ορθολογιστών» (στην πραγματικότητα ολιγοπίστων), με τους πρώτους να συγκλονίζονται από το επαναλαμβανόμενο θαύμα της αρρήτου εμφανίσεως του Αγίου Φωτός που σημειώνεται κάθε Μεγάλο Σάββατο, ενώ οι δεύτεροι αμφισβητώντας την θαυμαστή Θεοσημία, αντιμετωπίζουν την διαδικασία της τελετής περίπου ως αγυρτεία.
Μάλιστα, οι σκεπτικιστές για να δικαιολογήσουν την πνευματική τους νωθρότητα επικαλούνται τις μαρτυρίες των Αγιοταφιτών Πατέρων, σύμφωνα με τις οποίες ανατρέπεται η «θεωρία του Θαύματος», καθώς προκύπτει (όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν) ότι οι ίδιοι οι μοναχοί του Παναγίου Τάφου είναι τελικώς αυτοί που ανάβουν με σπίρτα ή με αναπτήρα το φως της αγίας κανδήλας!
Δυστυχώς, στην εποχή μας παρατηρείται ένα ιδιαίτερα λυπηρό φαινόμενο μεγάλης πνευματικής παρακμής και κατάπτωσης: Πολλοί Ορθόδοξοι μοναχοί και ιερωμένοι παντός βαθμού και ιεραρχίας, έχοντας προσβληθεί από τον «μεταδοτικό ιό» της οικουμενιστικής ψευδοπνευματικότητας, που μολύνει την γνήσια ασκητική παράδοση της Εκκλησίας με συνοδά συμπτώματα την ακατάσχετη αγαπολογία, την εξωτερική και επιφανειακή ευσέβεια και τον κοινωνικό ακτιβισμό, αδυνατούν να γευθούν την βιωματική ορθόδοξη εμπειρία του Θαύματος, με αποτέλεσμα να παραμένουν πνευματικά τυφλοί και ψυχικά απονεκρωμένοι.
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ
Από το βιβλιαράκι «Ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, Συγκλονιστικά Θαύματα της Πίστεώς μας, το Άγιο Φως»1, αντλούμε τα εξής εκπληκτικά στοιχεία αναφορικά με την τελετή της αφής του Αγίου Φωτός, τα οποία παραθέτουμε στο αναγνωστικό κοινό προς καταισχύνη των άνανδρων συκοφαντών και παραχαρακτών της αλήθειας:
«Από τον Πανάγιο Τάφο εκχέεται συνεχώς υπερκόσμια ευωδία και κατά την τελετή της αφής του Αγίου Φωτός (περί την μεσημβρία κάθε Μεγάλου Σαββάτου) “βγαίνει” το Άγιο Φως θαυματουργικά (χωρίς να το ανάβει κανείς). Το Άγιο τούτο Φως, που εμφανίζεται ως “γλώσσα πυρός“ ή ως “επιτάφιος φωτοφάνεια” μεταδίδεται από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος μόνον στον Ορθόδοξο Πατριάρχη (Ορθόδοξο Αρχιερέα) και μέσω αυτού στους προσκυνητές, Ορθοδόξους, αιρετικούς, δύσπιστους και απίστους. Το Άγιο Φως πολλάκις δρα και μόνο Του. Ακτινοβολεί, πετά σαν περιστέρι, ή τρέχει σαν αστραπή εντός του Ναού, καταφλέγει ορισμένες φορές το Άγιο Κουβούκλιο, ανάβει τις κανδήλες αυτού, καθώς και του Ιερού Γολγοθά, της Αποκαθηλώσεως, κεριά πιστών κ.λπ. Το θέαμα δεν είναι ανεξάρτητο από τον βαθμό της πίστεως του καθενός. Όταν πρωτοεμφανίζεται, έχει μια απόχρωση γαλάζιου χρωματισμού και τα τρία πρώτα λεπτά δεν καίει καθόλου. Μπορεί κανείς να το ακουμπήσει στα χέρια του, στο στήθος του, στο στόμα του κ.λπ., χωρίς να πάθει τίποτε.
Την αλήθεια του Αγίου Φωτός διαλαλούν τα κάτωθι γεγονότα:
Α) Η αυτοψία και εξονυχιστική έρευνα του Παναγίου Τάφου, προ της σφραγίσεώς Του από τους αιρετικούς, προς τον σκοπό της διαπίστωσης τυχόν υπάρξεως φωτός ή αναμμένης κανδήλας ή εύφλεκτης ύλης κ.λπ.
Β) Η σωματική έρευνα του Πατριάρχου από αιρετικούς, προ της εισόδου του εντός του Παναγίου Τάφου, παρουσία του πλήθους, Αρχών, Εξουσιών, Διπλωματών, εργαζομένων στα Μ.Μ.Ε. προς ανεύρεση παντός ό,τι δύναται να μεταδώσει φως.
Γ) Η άγρυπνη και στενή παρακολούθηση του (Ορθόδοξου) Πατριάρχου –δικαιωματικά από Μονοφυσίτη Αρμένιο Ιερωμένο–, ο οποίος τον συνοδεύει, εισερχόμενος στον Πανάγιο Τάφο μαζί με τον Πατριάρχη, παραμένει δε στον προθάλαμο αυτού.
Δ) Η σχισμένη, τέλος, από το Άγιο Φως ευωδιάζουσα κολώνα (ευρισκομένη αριστερά της εισόδου του Ναού της Αναστάσεως) ήδη από το 1579. Το έτος 1579 μ.Χ. οι Αρμένιοι εδωροδόκησαν τους Τούρκους, που κατείχαν τα Ιεροσόλυμα και το Μεγάλο Σάββατο εισήλθε στον Πανάγιο Τάφο ο ιδικός τους Πατριάρχης να πάρει το Άγιο Φως. Έτσι, οι Ορθόδοξοι με τον Πατριάρχη ήλθαν και έμειναν έξω από τον Ναό της Αναστάσεως, στην Αγία Αυλή. Η λύπη τους ήταν μεγάλη, γι’ αυτό προσεύχονταν στον Κύριο με πολύ πόνο. Ο Ορθόδοξος Πατριάρχης στεκόταν περίλυπος μπροστά στην αριστερή μαρμάρινη κολώνα της Πύλης του Ναού. Εν τω μεταξύ, εντός του Ναού ο Πατριάρχης των Αρμενίων και οι Αρμένιοι προσεύχονταν και παρακαλούσαν τον Κύριο να λάβουν το Άγιο Φως, αλλά δυστυχώς τούτο δεν εμφανιζόταν. Στο απέναντι τζαμί ήταν ανεβασμένος για να κάμει την συνηθισμένη προσευχή ο Άραβας Χότζας Εμίρης Τόνουμ. Έξαφνα όμως, το Άγιο Φως “σχίζει” την κολώνα, που ήταν μπροστά στον (Ορθόδοξο) Πατριάρχη και εμφανίζεται θαυμαστά προς μεγάλη χαρά των Ορθοδόξων. Ο Χότζας, βλέποντας το παράδοξο αυτό γεγονός και για να προλάβει το ωραίο ουράνιο φως, έπεσε κάτω και δεν έπαθε τίποτε. Και ενώ, όταν ήταν στον μιναρέ υμνούσε τον Αλλάχ, τώρα άρχισε να φωνάζει, ότι ο Χριστός είναι Θεός αληθινός και ότι Αυτόν πρέπει να προσκυνούμε. Οι Τούρκοι, ακούοντας τον Χότζα να κηρύττει τον Χριστό, αντί του Αλλάχ, τον έπιασαν και τον σκότωσαν (τον έκαψαν). Το ανωτέρω θαύμα συνέβη στις 18 Απριλίου 1579 επί Σουλτάνου Μουράτ και Πατριάρχου Ιεροσολύμων Σωφρονίου του Δ΄. Από τότε, σουλτανικό φιρμάνι όρισε ότι μόνον οι Ορθόδοξοι Έλληνες θα μεταδίδουν το Άγιο Φως. Ο Μάρτυρας Εμίρης Τόνουμ αγίασε και ας μην ήταν Χριστιανός, διότι βαπτίσθηκε στο αίμα του μαρτυρίου του. Η ιερά κολώνα που “διερράγη” σώζεται μέχρι σήμερα, μαυρισμένη, αλλά και ευωδιάζουσα. Εμείς οι Ορθόδοξοι, πριν μπούμε στον Ναό της Αναστάσεως, την ασπαζόμεθα στην σχισμή για ευλογία»2.
Ενώπιον της αδιαμφισβήτητης πραγματικότητας, οι εχθροί και διώκτες της Εκκλησίας παραμένουν άναυδοι και, δυστυχώς, αμετανόητοι και πνευματικά αναίσθητοι, εξακολουθώντας να διαδίδουν παραπλανητικώς ότι «το θαύμα είναι η πίστη» (υπονοώντας ότι για τους ίδιους είναι αδιάφορη, αμφίβολη και έκφραση θρησκοληψίας η πεποίθηση στην θαυματουργική εμφάνιση του Αγίου Φωτός) και, επομένως, αναιρούν την δράση και την ευεργετική επενέργεια του Παναγίου Πνεύματος, παρασύροντας και άλλους στην δική τους ολιγοπιστία και πνευματική χλιαρότητα.
ΜΕΤΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Δυστυχώς, πονηροί άνθρωποι και γόητες κλείνουν το μάτι στον πεισματικά αμετανόητο και άγευστο της Μυστηριακής Ζωής σημερινό άνθρωπο, σιγοψιθυρίζοντας στο αυτί του τούτα τα λόγια: «είναι καλό να πιστεύεις, αλλά να ξέρεις ότι αυτό που πιστεύεις δεν έχει την πληρότητα της Αλήθειας», με σκοπό να διασπείρουν στην ψυχή του την αμφιβολία για την εξ Αποκαλύψεως Αλήθεια που κηρύσσει και διδάσκει η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία, κλονίζοντας εκ των έσω το οικοδόμημα της πίστης.
Την ίδια στιγμή, οι σύγχρονοι «ακτιβιστές» της οικουμενιστικής κίνησης επωφελούνται από το γεγονός της αποτρόπαιης κυριαρχίας του εωσφορικού πνεύματος της «Νέας Εποχής» και του τραγικού εφησυχασμού του ορθόδοξου κλήρου για να προωθήσουν την κοσμοθεωρία της «πλανητικής θρησκευτικής συνείδησης».
Στο πλαίσιο του πιο πάνω σκοπού, υποβαθμίζουν την αξία της ορθής και ανόθευτης πίστης στην πνευματική πορεία του ανθρώπου και, μέσω των ατέρμονων «διαλόγων της αγάπης και της ειρήνης», δημιουργούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις και συνθήκες για την ίδρυση μιας μετα-χριστιανικής θρησκείας, που θα εξαγριώσει τον άνθρωπο και θα αποτελέσει θλιβερό συνονθύλευμα όλων των αιρέσεων, δοξασιών και των θρησκευτικών νεωτερισμών.
Μολονότι η τελευταία θα φέρει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του Χριστιανισμού, οι «ιερείς» της δεν θα κηρύσσουν την γνήσια ορθόδοξη μετάνοια και την Ευαγγελική Αλήθεια, αλλά θα καλλιεργούν μία κίβδηλη οικουμενιστική πνευματικότητα, που θα αναπαύει τον πεπτωκότα άνθρωπο στα πάθη και στις αδυναμίες του, χωρίς όμως να γλυκαίνει και να παρηγορεί την βασανισμένη ψυχή του.
Η μετα-χριστιανική θρησκεία θα εξελιχθεί νομοτελειακά σε ένα νέο, αναβαθμισμένο παγκόσμιο θρησκευτικό ιδεολόγημα –που θα προβάλλει την πίστη, όχι στον Άγιο και Αληθινό Τριαδικό Θεό, αλλά σε μια ανώτερη (άγνωστη και αφηρημένη) συμπαντική δύναμη–, διά του οποίου θα ενταφιαστεί η μνήμη του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και θα επιχειρηθεί η απορρόφηση όλων των θρησκειών στο όνομα της οικουμενικής ειρήνης, ευημερίας και ασφάλειας της ανθρωπότητας.
Οι κληρικοί της νέας πλανητικής θρησκείας δεν θα μεταδίδουν ασφαλώς την ανακαινιστική και Ζωοποιό Χάρη των Θεοπαράδοτων Ορθόδοξων Εκκλησιαστικών Μυστηρίων, αλλά θα καλούν τους μετα-πιστούς σε παγανιστικές εμπειρίες μύησης και υπερβατικού διαλογισμού, με σκοπό την προπαρασκευή της ανθρωπότητας για τον ερχομό του «υιού της απωλείας».
Επειδή έχουμε ήδη εισέλθει σε μια ιστορική φάση ασύλληπτης πνευματικής σύγχυσης, εκκλησιαστικής αταξίας και καταρράκωσης κάθε πνευματικής και ηθικής αξίας, όπου τα εντεταλμένα όργανα των δαιμονικών δυνάμεων ετοιμάζονται να εξαπολύσουν την τελική τους επίθεση, με σκοπό να προκαλέσουν παγκόσμιο χάος και τρόμο, αλλά και διαστρέβλωση της Ευαγγελικής Αλήθειας, καλούμαστε να διαφυλάξουμε με ηρωικό και μαρτυρικό φρόνημα το ακαινοτόμητο της Ορθόδοξης Πίστης και την ιερότητα της Εκκλησιαστικής μας Παράδοσης, αναμένοντας να πανηγυρίσουμε την μεγαλειώδη Νίκη του Εσταυρωμένου και Αναστάντος Χριστού επί του «πρίγκηπα του σκότους».
Διατηρώντας στην ψυχή μας κοινωνία Χριστού, διά της τακτικής Μυστηριακής Ζωής, εκβάλλουμε τον φόβο και την αγωνία και ανεβαίνουμε τον προσωπικό μας Γολγοθά, προσδοκώντας –συν Θεώ– να αναδειχθούμε και εμείς άξιοι συγκληρονόμοι της Επουρανίου Βασιλείας Του.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε σε συμπτυγμένη μορφή στις 28-4-2024, στο φύλλο της εφημερίδας «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», σελ. 58.
