ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ…….ΜΗΝ ΤΡΟΜΑΖΕΙΣ…….ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΣΟΥ…….ΣΟΥ ΚΡΑΤΩ ΤΟ ΔΕΞΙ ΣΟΥ ΧΕΡΙ…….
«Όποιος κάτω απ’ τη στέγη του Υψίστου κατοικεί, όποιος στου Παντοκράτορα τον ίσκιο διαμένει, ας λέει στον Κύριο: «Κρησφύγετο και φρούριό μου είν’ ο Θεός μου που σ’ αυτόν ελπίζω». Αυτός σ’ ελευθερώνει από παγίδα κυνηγού, από τις συκοφαντικές καταγγελίες. Με τις φτερούγες του θα σε σκεπάσει, κάτω απ’ το φτέρωμά του θα κρυφτείς·
ασπίδα σου και περιτείχισμα θα ’ναι η πιστότητά του. Απ’ της νυχτιάς το ρίγος δεν θα φοβηθείς ούτε τη μέρα από αιφνίδιο βέλος, από καταστροφή που στο σκοτάδι έρχεται, ή από πανούκλα που θερίζει μέρα μεσημέρι. Στ’ αριστερά σου χίλιοι θα πεθάνουν, χιλιάδες δέκα στα δεξιά σου, μα εσένα δε θα σ’ εύρει το κακό. Πάντα εσύ να λες: «Ο Κύριος είναι το κρησφύγετό μου». Τον Ύψιστο τον έβαλες προστάτη σου. Κακό κανένα δε θα πέσει πάνω σου και συμφορά δε θα σιμώσει τη σκηνή σου. Αυτός διατάζει τους αγγέλους του για χάρη σου, να σε φυλάνε όπου κι αν πας. Θα σε σηκώσουνε στα χέρια τους, να μη σκοντάψει το πόδι σου σε πέτρα. Θα περπατάς απάνω σε λιοντάρια και σε φίδια· με το πόδι σου θα συντρίβεις τα λιονταράκια και τους δράκοντες. «Εγώ θα σώσω εκείνον» –λέει ο Κύριος– «που πάνω μου στηρίζεται· θα τον υψώσω, γιατί ξέρει ποιος είμαι. Μ’ επικαλείται και του αποκρίνομαι, μαζί του είμ’ εγώ στη θλίψη· θα τον λυτρώνω και θα τον δοξάζω. Χρόνους πολλούς θα του δώσω να ζήσει και θα τον κάνω να δει πως ο σωτήρας του είμαι εγώ».
ΠΟΣΟ ΤΡΥΦΕΡΗ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ, ΠΟΣΟ ΤΡΥΦΕΡΗ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΘΕΟΥ. ΘΕΛΗΣΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΘΥΜΙΣΕΙ, ΠΡΙΝ ΝΑ ΔΙΑΒΩ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ, ΠΡΙΝ ΣΒΗΣΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΠΡΙΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΧΤΥΠΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΑ ΣΟΥ ΝΑ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ, ΝΑ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΙ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥΛΙ ΚΑΙ ΕΥΑΛΩΤΟΥ ΝΕΟΣΣΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΤΕΡΟΥΓΕΣ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΤΟΥ ΓΟΝΙΟΥ ΤΟΥ. ΒΛΕΠΕΤΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΜΙΚΡΟΥΛΙ ΜΟΥ ΜΕ ΛΕΕΙ. ΚΙ ΑΣ ΑΣΠΡΙΣΑΝ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ. ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΟΥΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΖΑΝ ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΩΡΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ. ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΟΙΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΑΝΟΙΓΟΤΑΝΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ. ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ: «ΓΙΕ ΜΟΥ, ΜΙΚΡΟΥΛΙ ΜΟΥ ΕΣΥ, ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ Ο ΘΕΟΣ, ΜΑ ΝΑ ΦΩΛΙΑΣΕΙΣ ΘΕΛΕΙ. ΟΜΟΛΟΓΩ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΝΟΗΣΩ. ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΠΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙΝΗ Η ΦΩΛΙΑ.
ΠΟΣΟ ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΣΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ.
