Η Ευρώπη έχει χάσει τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο πριν καν αρχίσει;
Οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν συνηθίσει υπερβολικά σε μια άνετη ζωή. Αξίες όπως η υπερηφάνεια για το έθνος έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται, και φοβάμαι ότι πολλοί άνθρωποι δεν θα είναι πλέον πρόθυμοι να κάνουν οποιαδήποτε θυσία για να προστατεύσουν την ελευθερία και τον τρόπο ζωής μας.
Ανυπεράσπιστες, ταλαντευόμενες και με έλλειψη αντοχής, πάρα πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη παραιτηθεί
Παρόλο την επιθετικότητας της Ρωσίας κατά της Γεωργίας το 2008 και της Ουκρανίας το 2014, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις απέτυχαν να λάβουν σοβαρά υπόψη το ενδεχόμενο, ότι μια μέρα, ο πόλεμος στην Ευρώπη θα τις επηρεάσει άμεσα, όπως αναφέρει το telegraph.
Από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, έχουν αναδιανείμει ευγενικά το λεγόμενο μέρισμα ειρήνης σε άλλους τομείς δαπανών, ενώ περικόπτουν τις ένοπλες δυνάμεις τους. Η κλήση αφύπνισης ήρθε πριν από δύο χρόνια σαν σήμερα αυτό το Σαββατοκύριακο, όταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία, αλλά δεν φαίνεται ότι ο συναγερμός ήταν αρκετά δυνατός. Έχει χάσει η Ευρώπη τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο πριν καν αρχίσει;
Παρά τα πεδία μάχης της Ουκρανίας τύπου Πρώτου και Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, τα οποία μας υπενθυμίζουν τη συνεχιζόμενη ανάγκη για χερσαίες δυνάμεις σε μεγάλη κλίμακα, η βρετανική κυβέρνηση συνέχισε να μειώνει το μέγεθος του στρατού μας . Λίγο μετά την έναρξη του πολέμου, η Γερμανία είπε ότι θα αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες για να επιτύχει το ΝΑΤΟ το ελάχιστο 2% του ΑΕΠ, αλλά αυτό δεν έχει ακόμη επιτευχθεί και η φιλοδοξία είναι, σε κάθε περίπτωση, αξιολύπητη σε σύγκριση άλλωστε, με την κλίμακα της απειλής.. Παρόμοιες ιστορίες υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη, με μία από τις λίγες εξαιρέσεις που είναι η Πολωνία, η οποία αυξάνει τις αμυντικές δαπάνες στο 4 τοις εκατό του ΑΕΠ.
Έπειτα, υπάρχει η ατροφημένη βιομηχανία όπλων της Ευρώπης. Η ΕΕ υποσχέθηκε πριν από ένα χρόνο να προμηθεύσει ένα εκατομμύριο οβίδες πυροβολικού στην Ουκρανία μέχρι τον επόμενο μήνα.
Μέχρι στιγμής έχει παραδώσει λιγότερο από το ήμισυ αυτού του αριθμού. Οι ευρωπαίοι κατασκευαστές μόλις και μετά βίας έχουν την παραγωγική ικανότητα να αποτρέψουν την πλήρη κατάρρευση των ουκρανικών δυνάμεων, πόσο μάλλον να επιτρέψουν στους δικούς τους στρατούς να πολεμήσουν.
Εν τω μεταξύ, η Ρωσία αύξησε μαζικά την παραγωγή πυραύλων μεγάλης εμβέλειας και βλημάτων πυροβολικού, παράγει 100 άρματα μάχης το μήνα και αυξάνει ραγδαία τις αμυντικές δαπάνες. Έχει συμπληρώσει τη δική της παραγωγή όπλων με περίπου 1 εκατομμύριο βλήματα πυροβολικού από τη Βόρεια Κορέα και χιλιάδες επιθετικά drones από το Ιράν.
Ακόμη και τώρα, ορισμένοι Ευρωπαίοι φαίνεται να πιστεύουν ότι αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία, ότι ο εφησυχασμός τους δεν θα έχει κανένα πρακτικό κόστος επειδή η Αμερική θα τους σώσει.
Λοιπόν, αυτό μπορεί να μην είναι πλέον τόσο ασφαλές στοίχημα. Οι διαδοχικοί πρόεδροι έχουν παραπονεθεί για τους Αμερικανούς φορολογούμενους που πρέπει να επιδοτούν τις ευρωπαϊκές ελλιπείς δαπάνες, και κανείς δεν το έχει κάνει περισσότερο από τον Ντόναλντ Τραμπ.
Οι ευρωπαϊκοί ηγέτες πρέπει να αρχίσουν να κάνουν πραγματικά σχέδια για να πολεμήσουν για τον εαυτό τους σε περίπτωση που ο Πούτιν αποφασίσει να επιδείξει τη δύναμή του προς την κατεύθυνση του ΝΑΤΟ.
Αλλά υπάρχει ίσως μια ακόμη μεγαλύτερη απειλή για την αμυντική εξάρτηση της Ευρώπης από έναν δυσαρεστημένο πρόεδρο των ΗΠΑ. Αυτή είναι η Κίνα. Εάν ο Πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ εξαπολύσει εισβολή, ή ακόμα και αποκλεισμό, κατά της Ταϊβάν , ο αμερικανικός στρατός πιθανότατα θα δεσμευθεί σε μεγάλο βαθμό στην υποστήριξη του συμμάχου του.
Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι αυτή θα ήταν η στιγμή για τον Πούτιν να κάνει μια κίνηση ενάντια σε ένα κράτος μέλος του ΝΑΤΟ της Ανατολικής Ευρώπης, υπολογίζοντας ότι η Αμερική θα ήταν υπερβολικά απασχολημένη και ανίκανη να αποστείλει γρήγορες ενισχύσεις, ακόμα και αν ήθελε.
Στη συνέχεια, προσθέστε το Ιράν στην εξίσωση. Η Τεχεράνη βρίσκεται στα πρόθυρα να αποκτήσει πυρηνική ικανότητα και έχει ένα έκτακτο δίκτυο τρομοκρατικών προξενιών σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή που απειλούν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους εδώ και χρόνια.
Έχουμε ήδη δει πώς το Ιράν είναι σε θέση να συντονίσει τους πληρεξούσιους του για να δεσμεύσουν τις αμερικανικές δυνάμεις. Μία μόνο ημέρα επιθέσεων στο Ισραήλ από την αντιπρόσωπο της Χαμάς του Ιράν, μαζί με εκτόξευση ρουκετών από τον Λίβανο από τη Χεζμπολάχ, έναν άλλο πληρεξούσιο, ήταν αρκετή για τις ΗΠΑ να αναπτύξουν δύο ομάδες κρούσης αερομεταφορέων στην περιοχή ως αποτρεπτικό μέσο. Μια τρίτη ιρανική ομάδα πληρεξουσίων, οι Χούτι στην Υεμένη , ξεκίνησε τότε μια εκστρατεία επιθέσεων κατά της διεθνούς ναυτιλίας στην Ερυθρά Θάλασσα. Αυτή η επιθετικότητα έχει δεσμεύσει τεράστια ναυτικά και αεροπορικά μέσα των ΗΠΑ.
Η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν σχηματίζουν έναν θανατηφόρο άξονα που, εάν ενεργήσουν συντονισμένα, θα μπορούσαν να φέρουν στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους ένα τρομερό δίλημμα. Εάν συμβεί αυτό τα επόμενα χρόνια, οι ευρωπαϊκές χώρες μπορεί να μην έχουν άλλη επιλογή από το να σταθούν στα πόδια τους ή να υποχωρήσουν.
Θα έστελναν όμως οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες τους νέους και τις νέες τους να πολεμήσουν και να πεθάνουν για να υπερασπιστούν ένα μέλος του ΝΑΤΟ από την Ανατολική Ευρώπη, ακόμη κι αν κατάφερναν να οικοδομήσουν τη μαχητική δύναμη για να το κάνουν;
Όταν ο Τζο Μπάιντεν αποφάσισε να αποσύρει τις αμερικανικές δυνάμεις από το Αφγανιστάν το 2021, ο τότε Βρετανός υπουργός Άμυνας Μπεν Γουάλας είπε ότι προσπάθησε να δημιουργήσει έναν συνασπισμό από τα άλλα μέλη του ΝΑΤΟ που είχαν αναπτυχθεί εκεί για να παραμείνει στη θέση του. Και παρά την τεράστια ζημιά στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο εμπόριο από τις επιθέσεις των Χούτι στην Ερυθρά Θάλασσα, μόνο ένα ευρωπαϊκό έθνος, η Βρετανία, ήταν πρόθυμη να συμμετάσχει στις ΗΠΑ σε επιθετική δράση για να το σταματήσει.
Εδώ και πολλά χρόνια, οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν συνηθίσει υπερβολικά σε μια άνετη ζωή. Αξίες όπως η υπερηφάνεια για το έθνος έχουν αρχίσει και εξαφανίζονται, και φοβάμαι ότι πολλοί άνθρωποι δεν θα είναι πλέον πρόθυμοι να κάνουν οποιαδήποτε θυσία για να προστατεύσουν την ελευθερία και τον τρόπο ζωής μας.
Οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα ήθελαν τίποτα καλύτερο τώρα από το να τελειώσει ο πόλεμος, ακόμη και γνωρίζοντας ότι αυτό θα σήμαινε μια ήττα όχι μόνο για την Ουκρανία αλλά και για το ΝΑΤΟ. Και μετά τη σφαγή της Χαμάς τον περασμένο Οκτώβριο, δεν άργησαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αρχίσουν να απαιτούν κατάπαυση του πυρός από το Ισραήλ προτού εξαλείψει την απειλή για τους πολίτες του.
Ο συμβιβασμός και η ταλαιπωρία είναι η μόνη γλώσσα που φαίνεται να κατανοεί η Ευρώπη. Η ιστορία μας δείχνει ότι αυτό εξυπηρετεί μόνο για να προκαλέσει αντιπάλους όπως η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν που δεν έχουν καμία ενδοιασμό για το να εκμεταλλεύονται τέτοιες αδυναμίες.
