Ὅταν οἱ «δημοκράτες» δὲν συμπαθοῦν τὰ δημοψηφίσματα…
Γράφει ὁ Καλλιντέρης Νικόδημος
Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἡ πεντακάθαρη καὶ ἀδιάψευστη λαϊκὴ ἐτυμηγορία ἀντιμετωπίζεται ὡς «λάθος»…
Εἶναι πράγματι τραγικὸ καὶ συνάμα ἐξοργιστικὸ κάθε φορὰ ποὺ ἡ μεγάλη πλειονότητα τῆς κοινωνίας ὀρθώνει ἀνάστημα ἀπέναντι στὶς βουλὲς καὶ ἐπιδιώξεις της πολιτικοοικονομικῆς ἐλὶτ ποὺ κατοικοεδρεύει στὰ πολιτικὰ συστήματα σχεδὸν ὅλων τῶν δυτικῶν κρατῶν, νὰ ἐπικρίνεται ἀπὸ διάφορους δημοσιολογοῦντες ὅτι παρασύρεται ἢ δὲν καταλαβαίνει ἢ εἶναι χαμηλῆς νοητικῆς στάθμης καὶ συνεπῶς σφάλλει!
Ἀντὶ ὅλοι αὐτοὶ οἱ σχολιαστὲς νὰ δοῦν κατάματα τὴν πραγματικότητα ποὺ θέλει τὶς κοινωνίες νὰ ἀφυπνίζονται καὶ νὰ προβάλουν ποικιλοτρόπως ἀντίσταση στὰ κελεύσματα τῶν ἐξουσιαστῶν τοῦ παρασκηνίου, στρουθοκαμηλίζουν… γιατί δὲν μποροῦν νὰ ἀποδεχτοῦν ὅτι οἱ λαοὶ δὲν εἶναι πάντα πειθήνιοι καὶ χειραγωγούμενοι.
Αὐτὲς οἱ σκέψεις προκαλοῦνται ἀπὸ τὴν πυκνὴ ἀρθρογραφία ποὺ ἤδη ὑπάρχει στὸν διεθνή τύπο γιὰ τὰ ἀποτελέσματα τοῦ πολὺ πρόσφατου διπλοῦ δημοψηφίσματος στὴν Ἰρλανδία.
Ἐκεῖ ἡ πλειοψηφία τοῦ ἰρλανδικοῦ λαοῦ ἀπέρριψε τὸν σχεδιασμὸ τῶν μεγάλων συστημικῶν κομμάτων τῆς χώρας καὶ ἑνὸς μεγάλου δικτύου ὀργανώσεων νὰ προχωρήσουν σὲ τροποποίηση διατάξεων τοῦ Συντάγματος ὥστε νὰ κατοχυρώνει καὶ ἄλλες μορφὲς οἰκογένειας πλὴν τῆς παραδοσιακῆς καὶ νὰ ἀλλάξουν μιὰ ἀναφορὰ τοῦ συνταγματικοῦ κειμένου στὴν μεγάλη γιὰ τὸ κοινὸ καλὸ συμβολὴ τῆς γυναίκας ποὺ διακονεῖ τὴν οἰκογενειακή της οἰκία!
Μὴ ἀποδεχόμενοι αὐτὴν τὴν καταφανή τους ἧττα οἱ ἐκφραστὲς τῆς «προόδου», τῆς «συμπερίληψης», τῶν «δικαιωμάτων» καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα τῆς «δημοκρατίας» ἐπιδίδονται σὲ παλαβὲς ἑρμηνεῖες γιὰ νὰ ἀπομειώσουν τὴν ἀξία καὶ τὸ μήνυμα τῆς σαφέστατης λαϊκῆς θέλησης! Προσπαθοῦν νὰ ἀναζητήσουν φταῖχτες καὶ εὐθύνες γιὰ τὸ μὴ ἀρεστὸ σὲ αὐτοὺς ἀποτέλεσμα καὶ ἀρνοῦνται νὰ παραδεχτοῦν τὸ ἑξῆς ἁπλό: ὅτι ὁ λαὸς δὲν συμφωνεῖ μὲ τὶς ἐπιλογές τους!
Ὁ ἀρθρογράφος Rory Caroll γράφει ἐπὶ παραδείγματι στὸν Guardian (ἀκόμα καὶ ὁ τίτλος δίνει τὸ δικό του στίγμα: «Τὰ δημοψηφίσματα τῆς Ἰρλανδίας: Τί πῆγε λάθος καὶ τί θὰ γίνει τώρα») ὅτι τὸ πλειοψηφικὸ ΟΧΙ στὸ διπλὸ δημοψήφισμα ὀφείλεται στὸ ὅτι ἀπέτυχε ἡ ἐκστρατεία τῶν κομμάτων ὑπὲρ τοῦ ΝΑΙ «ἀφήνοντας τοὺς ψηφοφόρους μπερδεμένους, ἀβέβαιους καὶ χωρὶς ἔμπνευση». Καὶ προχωρᾶ τὸν ἕωλο πλὴν ὅμως politically correct συλλογισμό του ἔτι περαιτέρω… Θεωρῶντας τὸν ἰρλανδικὸ λαὸ χαμηλῆς νοημοσύνης καὶ ὑποτιμῶντας τον γράφει ὅτι «οἱ τροπολογίες ἦταν δύσκολο νὰ ἐξηγηθοῦν καὶ νὰ γίνουν κατανοητές»… Ρίχνει ἐπίσης τὴν εὐθύνη τῆς ἀποτυχίας στὰ κόμματα ποὺ δὲν κατάφεραν νὰ πείσουν τὸ λαό!
Φαίνεται πὼς δὲν ἔχει γίνει ἀντιληπτὸ ὅτι στὶς περισσότερες δυτικὲς χῶρες ὑπάρχει χαοτικὴ διάσταση μεταξὺ τῶν βουλήσεων τοῦ πολιτικοῦ συστήματος ἀπ’ τὴ μιὰ καὶ λαοῦ ἀπ’ τὴν ἄλλη, σὲ πλεῖστα καίρια καὶ φλέγοντα θέματα (βλ. στὴ χώρα μας τὴν διαφωνία τῆς συντριπτικῆς μερίδας τῆς κοινωνίας κατὰ τοῦ νόμου γιὰ τὴν «ἰσότητα στὸ γάμο»).
Ἁπλὰ οἱ διάφορες ἐλὶτ μὲ τὴν ἐξουσία καὶ τὴν ἐπιρροὴ ποὺ ἀσκοῦν μὲ ποικίλους τρόπους, κρατοῦν τὶς κοινωνίες ἐγκλωβισμένες, ὥστε νὰ μὴν ἀποκτοῦν εὔκολα δυνατότητα ἐλεύθερης ἔκφρασης τῆς θέλησής τους γιατί ἔτσι θὰ ἀπειληθεῖ τὸ status quo. Κι ἂν τυχὸν καμιὰ φορὰ τὸ πρᾶγμα ξεφύγει καὶ ὁ λαὸς πλειοψηφικὰ καταθέσει τὴ γνώμη του δίχως ἐλεγχόμενους μεσάζοντες καὶ κόντρα στὴν ὀρθοπολιτικὴ θεώρηση (liberal) τῶν πραγμάτων καὶ πάλι τὸ σύστημα ἐξουσίας μὲ τὰ παπαγαλάκια του θὰ ἀναζητήσει τρόπους νὰ καταπνίξει καὶ νὰ ἀπομειώσει τὴ φωνή του!
